Een nieuw verhaal vanuit Cebu City!

Hoog tijd weer voor een waarbenjij.nu –verhaaltje! Het moet gezegd dat het leven in Cebu City snel went en dan is de kans om vanuit de verbazing te schrijven toch gauw verkeken. Een goed moment dus voor een update..

Het is hier nog steeds heel gezellig en uiteraard lekker weer. Zo af en toe wel een stevige regenbui want de regentijd begint aan te breken. De gevolgen van de stortregen zijn naast overstroomde straten en verzopen katten en honden soms ook stroomuitval. Grappig genoeg krijgen de Filipino’s het na een stortbui ook koud. De lucht is al weer aan het opklaren en ik geniet dan van een van de spaarzame koele momenten, maar de Filipino’s beginnen te bibberen en snotteren en trekken een trui aan terwijl het nog steeds 30 graden is.

De bureaucratie hier is groot. Bij aankomst op het vliegveld word je meteen duidelijk dat je in formulierenland bent aangekomen door het optreden van de douane: lange rijen, veel hokjes aankruisen en dit komt hier vaker terug blijkt. Voor het verkrijgen van een studentenkaart heb ik een mooie aanvraag gedaan. Hierna duurt het een maand voor ik de kaart krijg weten de buitenlandse studenten uit ervaring, maar gelukkig heb ik wel een bibliotheekkaart om me te identificeren. Dit is trouwens niet nodig, omdat ik een westerling ben. Daardoor behoor je automatisch tot een aparte klasse mensen in dit land die met name voordelen hebben. Ik mag bijvoorbeeld op slippers de universiteit in terwijl dit voor Filipino’s onmogelijk is. Homo’s mogen hier niet eens de universiteit binnen met te lang haar, terwijl dit nu juist in is bij hen.

Men vindt westerlingen hier allemaal mooi. De Filipino’s hebben toch eigenlijk een collectief minderwaardigheidscomplex lijkt het wel. Zij willen een blankere huid en op Amerikanen lijken. Wij komen dan weer naar de Filippijnen toe om bruin te worden... De Filipino’s zijn een klein volk, daar zijn ze ook niet echt tevreden over. De keuze van de nationale volkssport basketbal is in dit kader ongelukkig te noemen. De populairste cosmetische ingreep hier is trouwens de nosejob, men van die Aziatische neus af..

Hand in hand met bureaucratie gaat de verborgen werkloosheid. Aan de kassa vind je hier minstens twee personen. Alle boodschappen worden nauwkeurig in cellofaan verpakt door een aparte inpakker. De hoeveelheid bewaking op straat is ook erg groot. Ook valt op te merken dat de tijd die men hier werkt en eigenlijk niets doet, vaak erg groot is, maar goed. Slapen op het werk is toegestaan, mits de baas niet kijkt.

Vandaag ben ik maar eens op zoek gegaan naar Nederlands eten. Waarom dan is jullie vraag… nou, het Filippijnse eten bestaat naast rijst uit vis, meestal vis. Voor de rijkere Filipino’s wordt dit aangevuld met vlees (merkwaardig gegeven is dat spek, in Nederland toch bekend als inferieur vlees, hier voor de hoogste prijs van alles over de toonbank gaat). Het eten is eigenlijk heerlijk hier, maar bevat geen vezels of groenten en er wordt geen melk gedronken. Ik dus vandaag naar een supermarkt hier, het was er eentje van groot formaat, zo’n ding dat in Nederland niet toegestaan is en in die hele hal had men ongeveer 5 meter ruimte gemaakt voor groenten.

Het data verzamelen voor het schrijven van de scriptie gaat goed. Maria (mariadelange.waarbenjij.nu) en ik doen een survey onder de bevolking van 2 wijken hier. De ene wijk is een overbevolkte sloppenwijk, de ander is net iets ruimer opgezet. De plaatselijke bevolking wordt onderworpen aan een vaste vragenlijst. Na afloop krijgt men 2 broden van ons en wordt een foto van ze genomen. Die foto’s worden over een week of iets afgedrukt en gaan uiteindelijk ook als bedankje dienen. Deze foto’s en andere foto’s van wat er hier gebeurt zijn te vinden op: http://pictures.aol.com/galleries/timonlely@aol.nl.

Ten tweede heb ik vorige week ook de voorzitster van een NGO geïnterviewd over eigendomsrechten in de praktijk. Ze hielp mij vooral goed verder doordat ze mij introduceert aan andere mensen binnen NGO’s. Dat is eigenaardig om te merken hier: het te pakken krijgen van mensen en het maken van afspraken is lastig, maar als je ergens binnen bent wil men je ook graag lang te woord staan en bovendien nog verder helpen. Helaas was haar verhaal over de eigendomsrechten wel behoorlijk gekleurd door een communistische inslag.

De Filippijnse methode van openbaar vervoer, de jeepney is een attractie op zich: ik heb op de fotopagina een geel-roze-paars exemplaar twee maal op de foto gezet. Jeepney’s zijn mooi door hun lelijkheid en zijn voorzien van fraaie teksten. Men is hier van de Amerikaanse, Filippijnse en christelijke teksten. Een jeepney biedt werkgelegenheid aan de chauffeur, maar er kan ook in het kader van de verborgen werkloosheid nog een extra mannetje meerijden. Deze kerel hangt wat achterop de wagen en schreeuwt luidkeels waar men naar toe kan (dit staat ook duidelijk aangegeven op de jeepneys zelf) en hij int het geld, wat de chauffeur ook prima zelf kan blijkt in de andere gevallen.

Het aardigste aan de Filippijnen blijft de vriendelijkheid. De mensen praten graag met jou, vragen je altijd wat je gedaan hebt, wat je plannen zijn. Ook met elkaar kletst men veel meer en er worden ook veel grappen gemaakt hier. Dit doet iedereen, de baas van de faculteit hier is de grootste lolbroek van allemaal en men doet dit de hele dag. Het zijn vaak wel een beetje flauwe grappen vind ik dan, maar goed. Verder is men hier ook heel gastvrij: dit weekend werden Maria en ik uitgenodigd om een fiesta mee te vieren op een eilandje hier in de buurt en er wordt voor de gasten dan veel gedaan. Ik heb er van genoten! De karaoke ging tot laat door en begon ook weer vroeg (voor zevenen). Ook door het vuurwerk, de parade, het slachten van varkens en de missverkiezing had het geheel een hoog kermisgehalte.

Volgende keer meer, wellicht een verhaaltje over Filippijns communiceren, anders wordt het verhaal van deze keer te lang. Ik ben benieuwd hoe het jullie daar vergaat, gegroet,

Timon