Naar huis

Mijn laatste verhaal uit Cebu City: morgen vertrekt het vliegtuig van Qatar Airways via Doha en Frankfurt naar Nederland. Het onderzoek hier was echt een mooie ervaring, in Nederland wacht nog de taak om het geheel aan elkaar te schrijven. De afgelopen dagen heb ik de mensen die meewerkten aan het onderzoek en de interviews bedankt en gedag gezegd. Dat is hier nog aardig wat werk, want men zegt hier graag uitgebreid gedag. Tegelijkertijd introduceert men je dan ook nog even aan drie anderen. Blijft een eigenaardig land dit.

Zondag kwam ik terug van een week reizen door het land. Met Cristophe, een rasechte Fransman inclusief 'allo 'allo!-accent, ben ik naar een klein en nog niet toeristisch eiland gereisd. Biliran is best wel een paradijs was de conclusie. Geen van de twee pinautomaten accepteerde mijn pinpas, dus heb ik maar 40 euro gewisseld, waarmee je veel kunt kopen op afgelegen plekken hier. De euro heet hier "euro dollar", vond ik dan wel weer geinig. Op Biliran hebben wij de lokale rijstterrassen bekeken en we zijn in een lekkende boot gepeddeld naar een onbewoond eilandje. De twee bij de boot inbegrepen hoosblikken waren vaak nodig, gelukkig was het eiland mooi.

Na Biliran ben ik naar Manila gevlogen; het vliegveld van vertrek was schitterend: een toren van drie verdiepingen hoog, een klein restaurantje erbij dat de originele naam Happy Landing had meegekregen en ouderwetse methodes als het compleet uitpakken van bagage van passagiers. In het vliegtuig vond de unieke Cebu Pacific loterij plaats: wie als eerste een SIM-kaart omhoog hield won een lullig rugzakje. Verbazend hoe snel hierna bij de andere opdrachten de schoenveters, 100 peso-biljetten en lippenstift in de lucht verschenen. In Manila vond de reunie plaats met Robert en Peter, met hen was ik de eerste keer in de Filippijnen. Met zijn drieen waren wij te gast bij de organisatie die ons programma toen verzorgde. Het was heel apart en leuk om die mensen allemaal terug te zien en mede door de hier immer terugkerende karaoke was het ouderwets gezellig.

Manila is voor de liefhebbers van steden een aanrader. De stad is een grote, aaneengesloten jungle van vaststaand verkeer, grijze gebouwen en enorm veel mensen. Het is ook een typische stad van tegenstellingen: een schitterend stadspark en bijvoorbeeld de nationale bibliotheek en museum in het oude gedeelte. Door de hele stad heen kan goed gewinkeld worden in de shopping malls; het zakencentrum Makati is zo groot dat de Zuidas er vijf keer inpast. Maar Manila kent ook veel zwervers, veel vervuiling, extreem drukke light rail-treintjes en niet de vriendelijkheid van Cebu City. Met Maria en Jelte heb ik onder andere het monument van Rizal bekeken, een ware held hier. Na het verlaten van de heilige grond hebben wij gegeten in het zakencentrum Makati dat een rare aanblik geeft in een ontwikkkelingsland.

Na slechts twee daagjes Manila, eigenlijk veel te kort, ben ik met Peter en Robert vertrokken naar Apo Island. Vanaf dit eiland kan gesnorkeld en gedoken worden en verder is er weinig te doen. Om negen uur wordt de electriciteit uitgeschakeld, een effectieve methode om mensen naar bed te krijgen. Met Mario (tevens de burgemeester van het eiland) als instructeur hebben wij veel van het koraalrif rond het eiland gezien. Best wel wennen dat duiken, de eerste paar keren word je er vooral ook moe van, was de ervaring. Maar het was heel mooi: schitterende kleuren, mooie visjes en zo af en toe een schildpad.

Ik laat het hierbij en ben dit weekend al weer terug. Het was een mooie ervaring maar ik vind het ook aardig om maar eens terug te gaan en jullie weer te zien! Tot in Nederland,

Timon